Muerre’l pintor Juan Barjola, figura clave del espresionismu ya inspirador d’un muséu en Xixón

L’espresionismu español pierde a una de les sos figures claves nel sieglu XX. El pintor estremeñu Juan Barjola, inspirador del muséu que lleva’l so nome en Xixón y Fíu Adoptivu d’Asturies, falleció esta tarde nuna clínica de Madrid a los 85 años d’edá y dexa tres d’él un bayurosu regueru de cuadros neofigurativos enllenos de collor y contrastes cromáticos.

Nacíu en 1919 na llocalidá pacense de Torre de Miguel Sesmero, Barjola recibió a lo llargo de la so carrera los Premios Nacionales de Pintura (1963), de Debuxu (1965) y de ‘Bellas Artes’ (1985), y más recientemente, nel añu 1991, la Medalla d’Estremadura. A finales de la década de los noventa, el Muséu Estremeñu ya Iberoamericanu d’Arte Contemporáneu entamó la primer esposición antolóxica de Barjola a partir d’un cientu d’obres del artista.

Creador prolíficu, la relación de Juan Barjola con Asturies tien como episodiu fundamental les dos donaciones de cuadros que’l pintor fizo en 1985, una d’elles con destín al Muséu de ‘Bellas Artes’ d’Uviéu y la otra pal equipamientu xixonés qu’anguaño lleva’l so nome y que’l pasáu xueves cumplió 16 años de vida.

En viéspores de l’apertura del Muséu ‘Barjola’ de Xixón, el pintor estremeñu recibió la distinción de Fíu Adoptivu d’Asturies, reconocencia que se completó en 1994 cola concesión del títulu de Fíu Adoptivu de Xixón.

Cultivador del xéneru tremendista, Juan Barjola estampó nos sos lienzos imáxenes crudes a mediu camín ente la pura angustia y la realidá más descarnada, ensin filtros nin dulcificaciones. Nes sos creaciones amiéstense perfiles distorsionaos y deformes que falen, dende un sentíu éticu mui personal, del sufrimientu y la inxusticia del mundu.