Crónica d’un sábadu 31 de xunetu de 2004 en Lorient

Un añu más el Palais de Congres faise solombra a les tres de la tardi, mentantu la xente entá pigaza embaxu los árboles del parque Jules Ferry de Lorient. Ye’l momentu del entamu añal del Troféu Maccallan de Gaita, el más pretixosu del mundiu y que nesti 2004 camuda de nome pa cumplir cola llet que nun dexa axuntar marques d’alcohol pa colos concursos culturales. Ye’l primer añu en que’l Macallan ye Maccrimmon y tamién nel qu’un gaiteru bretón se presenta a concursu coles nueves regles del certame estrenaes un añu enantes que fain a gallegos y asturianos tocar pieces bretones pa iguar los empates que davezu ufiertaba’l concursu y qu’acababen siempre con resultaos que nun prestaben casi nunca a nadie.

La presencia d’un xuráu bretón, qu’a lo postrero yera siempre’l que decidía ye agora más importante que nunca, dende que les pieces bretones tienen de ser ensayaes ya interpretaes polos concursantes.

La XIX edición del certame axuntaba a 9 concursantes, cuatro gallegos (Alberto Tojo, Daiel Lumbreras, Bräis Paz, y Álvaro Costa) y otros tantos asturianos (Jorge Suárez Carbajal Iñaki Sánchez Santianes, Ángel Domingo y Marco Antonio Guardado) y un bretón, Emmanuel Frin (qu’a lo postrero nun fue a presentase), y por primera vegada dende hai munchu tiempu un númberu perpequeñu de persones siguiendo les evoluciones de los intérpretes. Los sablones que llucíen soleyeros na costa bretona y, sobre too Larmor-Plage, podríen atalantase como los culpables, pero de xuru que la crisis qu’esti añu pasáu entamara dafechu tamién tenía daqué que ver. El casu ye qu’esti atalantábase comu un añu estrañu y nun pudo selo más. Darréu de finar el concursu y enantes de que se diere a conocer la clasificación, una amenaza d’incendiu fizo desaloxar el Palaciu de Congresos de Lorient y los resultaos tuvieron de conocese nes cais, ente’l barrullu del aportar de los bomberos y los nervios de la xente que nun yera a pescanciar lo que taba socediendo.

En tou casu, la actividá cimera del Festival de Lorient nun podía entamar meyor, porque’l ganador del Concursu Maccrimmon, en realidá’l Macallan de tola vida, yera un gaiteru asturianu, Angel Domingo, que por mor d’una perbona interpretación de la música bretona algamó la meyor puntuación del xuráu bretón, tanto nes pieces bretones como nes asturianes y nes gallegues, colo que la ventaxa quedó fondamente marcada con independencia de les puntuaciones de los xuraos asturianos y gallegos.

L’entamu artísticu

Enantes de que la xente aficionao a la gaita de los celtes del sur toviera d’interrumpir la xornada de playa que merecía día tan soleyeru como’l que premió a Lorient nel entamar d’agostu, otra xente ya lo ficiéremos pa disfrutar de la inauguración na “Galerie Faouëdic” del “Euro Celtic Art”, la esposición que tolos años axunta en Lorient obres d’autores destacaos d’ente los estremaos países celtes con representación nel festival bretón.

El salón homenaxeaba esti añu a Jean Vaugeois, un artista contemporáneu y vivu que llogra representar nos sos cuadros el corazón de la Bretaña más vieya y con más raigañu nuna intepretación personal de los paisaxes de la marina de Morlaix. La so pintura emplega téuniques mistes pa facer un amestáu del paisaxe y los materiales coloreaos que lu componen, toos amestaos perdafechu y superpuestos nuna composición qu’amás d’esperimental y creativa atalántase fondamente decorativa y comercial.

Cada añu que pasa se puen ver meyores trabayos pictóricos nel espaciu artísticu del festival y la pintura asturiana nun anda a la zaga d’esa situación. Poro, merez una atención especial que fadremos notra crónica amás de mentar la calidá fonda y la diversidá d’estilos de los trabayos qu’Asturies traxo esti 2004 a Lorient.

“La grande nuit des cornemuses”

L’estadiu de fútbol de Mustoir foi otra vuelta’l puntu final pa una xornada memorable d’Asturies nel entamar del Festival. Les “pipe-bands” escoceses ya irlandeses, les Bandes de Gaites asturianes y gallegues, les “bagad” bretones que nel entamu del Festival de Lorient compiten nel Capeonatu de Bretaña d’este bandes de cornamuses, axúntense nel campu fútbol de Lorient y componen un espectáculu musical, acompangáu d’imáxenes xigantes y de proyeiciones que nun se puen desplicar con pallabres. Les nueches máxiques del festival son davezu una cita inolvidable pa cualaquier persona que s’avere por primer vegada al Festival y, dende llue, ye cita inevitable pa tolos qe ya lu perconocen. Nel entamar del Festival de 2004, La Banda de Gaites La Reina del Truébano (que ya desfilare con munchu ésitu’l vienres 30 de xunetu peles casi de Lorient) dexaba bien altu’l cimeru pabellón musical asturianu, xunta la Banda de Gaites de Candás que la siguía nel programa de “La grande nuit des cornemuses”, xunto enantes de qu’apaecieren nel estadiu les dos bandes campeones del concursu añal de la Bretaña. Y la nuechi allárgase dempués ensin xacíu nel Pub del Festival y en tantos otros llugares, que mentalos ye llabor pa más d’un día.

Suplementu d’Asturnews sobro’l Festival de Lorient 2004