Morrió Rafael Fernández, primer presidente asturianu posfranquista

Na dómina del Conseyu Soberanu d’Asturies y Lleón, Rafael Fernández yera entá un rapaz. Con namás 23 años conviértese en Conseyeru de Facienda baxo les órdenes del so suegru, Belarmino Tomás, y yá enantes fuere Conseyeru de Mocedá. Perdida la Guerra vive nel esiliu, en México, hasta la so vuelta en 1974, instalándose perdafechu nel 75. En 1978, de vuelta nel FSA-PSOE tres formar la Junta Democrática, conviértese en presidente del ente preautonómicu, el Conseyu Rexonal d’Asturies, dirixendo’l camín hacia l’autonomía con acciones como la fundación de l’Academia de la Llingua Asturiana, anque con un considerable retrasu pola falta de la so firma nel decretu correspondiente.

Nel 77 conviértese en Senador por Asturies. En 1981, aprobáu yá l’Estatutu d’Autonomía p’Asturies, Fernández sigue siendo Presidente d’Asturies hasta la convocatoria d’elecciones de 1983, cuando lu sucede Pedro de Silva.

Cola so muerte, desapaez l’últimu superviviente d’un gobiernu “soberanu” n’Asturies. Sicasí, Fernández, abogáu de profesión ñacíu n’Uviéu en 1913, afirmó va años que la declaración de soberanía que fizo’l gobiernu de Belarmino Tomás foi un error. El primer presidente de la democracia posfranquista llevaba años apartáu de la política y afectáu d’alzheimer.