Llingües non estatales y les TIC: el tamañu nun da más

Los díes 8 y 9 de marzu participé nun alcuentru sobre llingües non estatales y nueves tecnoloxíes (TICS) celebráu na Universidá d’Aveiro. Como siempres qu’ún va a estos eventos, atopa vieyos amigos y conoz otros. Esti ye un mundu pequeñu de cuestiones importantes, anque lo que nós falamos sobre llingües non estatales aveza a quedar ente nós, por desgracia.

Nesta ocasión falamos de la rede. Ye importante poner atención en que la rede da voz a llingües que tán perdiéndola na cai. Esta ye quiciabes una de les coses más importantes que se recoyó nesi congresu. De magar esto, hai una idea que se repitió de siguío: cuanto más pequeña ye la llingua (pol so númberu de falantes), mayor relevancia tien la so presencia na rede. Y ye por eso que dalgunes llingües con un númberu de falantes daveres baxo tienen una vitalidá na rede que nun tienen na cai. Ye un divorciu ente’l territoriu real de la llingua y el territoriu virtual.

Equí una dicotomía interesante: delles llingúes tienen toles ferramientes virtuales y la so presencia na rede ye ablucante, pero al memsu tiempu la so presencia na vida de les persones ye cada vegada menos relevante. ¿Cómo ye posible eso?, entrugámonoslo. Ye complicao dar una respuesta a esa cuestión. Camiento que la presencia na rede, como asocede cuando se tien una lliteratura con puxu, nun ye garantía de sobrevivencia pa una llingua, anque albidro qu’esa presencia fuerte na rede puede xugar un papel perimportante. D’otra banda, ye preciso que los modelos llingüísticos emplegaos na rede seyan bonos.

La gratuidá de la rede permite qu’esistan periódicos, bases de datos, diccionarios, blogues, etc. D’otru xeitu, cualesquier elementu que tea na rede e accesible dende cualesquier llugar del planeta malapenes con un enllaz a internet. Ye verdá qu’esto nun basta pa caltener con vida una llingua, pero contribúi a la so conservación.

Yo, daquella, pensé en llingües como l’asturianu, el mirandés, o inclusive’l sardu, que tienen una presencia na rede considerable. Nel casu d’otres llingües, como’l catalán o’l gallegu, la so presencia, anque seya superior, nun ye proporcional al so númberu de falantes. En munchos caso, los activistes culturales desendolquen la so actividá pela rede, pero siempres ta la mesma entruga nel aire: cómo facemos pa que tanta actividá seya visible pa la xente normal. Quiciabes, esi ye un motivu de reflexón pal viniente conceyu.

Anguaño, cualesquier acción empobinada a conservar y afalar una llingua non estatal ha cuntar con una presencia importante nel mundu virtual. Ye posible que delles llingües tean mudes enantes na cai que na rede, pero inclusive asina sedrá una manera d’inmortalizales. Sicasí, yo espero qu’eso nun pase enxamás. Mientres, sigo creyendo nos blogues como una de les ferramientes más práctiques qu’esisten pa normalizar les nueses llingües.

Torna del artículu apaecíu nel blogue de Frías Conde